Δελτίο κρίσης: Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2012
Ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος του 2012 όταν δύο μόνες διαφορετικού σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια καθώς, παρότι θα περιμέναμε να είναι μόνες χωρίς ειδήσεις, η ροή των εξελίξεων συνεχίστηκε αμείωτη. Άλλη μια φορά, οι ηγέτες της Ευρωζώνης κατήργησαν στην πράξη τα όποια οφέλη υποσχέθηκε μια πρότερη αισιόδοξη απόφασή τους σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής.
Όταν τον περασμένο Ιούνιο οι πρωθυπουργού της Ιταλίας και της Ισπανίας, με την στήριξη του νεοεκλεγέντα τότε Γάλλου Προέδρου, κατάφεραν να γίνει
αποδεκτό η αρχή της αποσύνδεσης της κρίσης δημόσιου χρέους από την τραπεζική κρίση, η Ευρώπη έμοιαζε να κάνει ένα άλμα έξω από την άβυσσο.
Σε πείσμα της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία φάνηκε να υποχωρεί, η τριανδρία των κκ. Monti, Rajoy και Hollande έπεισε τους εταίρους των πλεονασματικών χωρών για την ιδέα της άμεσης επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από το EFSF-ESM, χωρίς να υπάρχει επιβάρυνση του δημόσιου χρέους των χωρών όπου εδράζονται οι εν λόγω τράπεζες. Στη συνέχεια όμως η γερμανικό κυβέρνηση, η οποία είχε προηγουμένως εξωθηθεί σε αυτή τη συμφωνία, επέστρεψε με διαφορετική δεδομένα.
Ο άνεμος αισιοδοξίας που ακλούθησε τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, ότι τερλίκι τα 50 δις. ευρώ που θα κάλυπταν το κεφαλαιακό έλλειμμα του εγχώριου κλάδου δεν θα προσμετρούνταν στο δημόσιο χρέος, ήταν πρόσκαιρος. Οι υπουργοί Οικονομικών της Γερμανίας, της Φινλανδίας και της Ολλανδίας τάχθηκαν υπέρ του πλήρους διαχωρισμού των εν εξελίξει διασώσεων από τις μελλοντικές, υποστηρίζοντας ότι όσα προγράμματα ανακεφαλαιοποίησης έχουν ήδη δρομολογηθεί θα πρέπει να εκτελεστούν από τις εθνικής αρχές.
Σε επίπεδο Ευρωζώνης, έπειτα από μια πενταετία ύφεσης αρχίζει να γίνεται ορατό και οριστικό πλέον το ενδεχόμενο μιας χαμένης δεκαετίας. Οι νέες παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μείωσαν τον κίνδυνο διάλυσης, όμως η ευρύτερη πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης δεν βοηθά στη μακροπρόθεσμη αποκατάσταση της σταθερότητας στη ζώνη του ευρώ. Ενώ η στενότερη τραπεζική και δημοσιονομική ένωση μοιάζει πιο απαραίτητη από ποτέ, δεν είναι πλέον λίγες οι φωνές που αρχίζουν να πιστεύουν ότι τα γεγονότα των τελευταίων πέντε ετών είναι πιθανόν να έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στην αναπτυξιακή προοπτική των χωρών που βρίσκονται στο επίκεντρο της κρίσης χρέους.
Τα μέτρα λιτότητας, ο πιστωτικός περιορισμός, η αποδυνάμωση της ζήτησης και της ανταγωνιστικότητας δεν φαίνεται να ξεπερνιούνται με συμβατικά και μετριοπαθή μέτρα. Η συνειδητοποίηση του αδιεξόδου, που μέχρι σήμερα έμοιαζε θεωρητική, τις τελευταίες εβδομάδες έχει προκαλέσει έκρηξη στην Ιβηρικό. Οι Ισπανοί ζουν με καθυστέρηση δύο ετών όσα συνέβησαν στην Ελλάδα λύγο πριν από την έλευση του Μνημονίου. Οι πολιτικοί τους υπήρξαν ασυνεπείς με τις προεκλογικές τους δηλώσεις, τα μέτρα που υιοθετήθηκαν οδηγούν πιο βαθιά στην ύφεση, με αποτέλεσμα η κοινό γνώμη να αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Στο ίδιο κλίμα και ο καλός μαθητής της Τρόικας, η Πορτογαλία. Η χώρα – παρά την πειθαρχημένη υιοθέτηση όλων όσων της επιβλήθηκαν– ζει μέρες αναταραχών και απόγνωσης, πρωτόγνωρες στα χρονικά.